آرامش درونم روبهم زدی ومرابه فکرهایی که عقلم نمیرسید واداشتی...مراهمیشه درحسرت نهادی وچشمهایی شبیه نه!دریایی رادردلم زنده کردی...
پیشتربه خودم تلقین میکردم که واسه ی همیشه فراموشت کردم...ولی در دلم جای خالیی وجود داشت تاتورا درآنجا جا بدم وچه حس غریبی بود وماندی وماندگارشدی...
آخه تواولین وآخرین عشقی بودی که با لشکری ازمهربونی ومحبت وصمیمیت و...به دلم هجوم آوردی وبا زوبین پلکایت زخمی عمیق وکاری وعمیق وزهرآگین زدی که التیام نا پذیر می نمد....وهرگز با هیچ طبیب ودارویی درمان نمی شد....مگر با دستهای شفا بخش مرهمی با دستهای نرم وپنبه وارت می توانستی کاری کنی ...اما امتناع کردی دیرآمدی وزخمهایم عفونت کردند...میتوانستی کاری بکنی که نه من ونه تو این همه عذاب را نمی کشیدیم.زیاد هم برایت مشکل نبود،اما مشکل تو من بودم ووجود نحسم که همیشه وهمه حال جلوی چشمهایت رژه می رفتند...من وتو بازیچه یه افترای بیهوده شدیم وازم متنفر شدی وهنوزم بعد اثبات بی گناهیم باورم نداشتی...
ولی دورازتو ومهربونی قلبت عذابی که بمن دادی با هیچ چیزی قابل قیاس نبود...وایدم آخر که ازعشق پاکت میمیرم دلم میخوادبه بالینم بیایی ومرابا اون دستهای شفابخش نوازشم کنی تا زودتر وراحتر جان به جان آفرین تسلیم کنم ونقش سیمای جذابت را با خودم به بهشت ببرم... سعیدکلمات کلیدی: آرامش ابدی، بی وفایی، جدایی، افترا، مرگ
